Ouderenzorg in rijk Nederland: de machteloosheid blijft

Zorg komt uit de lengte of de breedte. Minder geld voor ziekenhuizen, geestelijke gezondheidszorg, wijkverpleging en medicijnen betekent meer geld voor ouderenzorg. Dat klinkt, gezien onze eerdere ervaringen, geruststellend…

Ware het niet dat persoonlijke ervaringen anders doen geloven. Nog zonder dat bekend was wat het arme mensje nou precies had, schreef de huisarts druppels voor die moeder rustig zouden maken. Iets té rustig. We werden genoodzaakt om het balkonraam in te slaan omdat aanbellen niks opleverde en de sleutel aan de binnenkant het slot blokkeerde. Moeders mocht revalideren. Want niet aanspreekbaar maar mét blaasontsteking, was het volgens de huisarts van de huisartsenpost "niet medisch". Het hamertje op haar knie trok hem over de streep: dit is niet iets voor het ziekenhuis.

Wel even opletten graag

Wij waren al lang blij. Eindelijk, er gebeurde iets. Er was plek in het revalidatiegedeelte bij een zorgcentrum in de buurt. Wat een geluk? De mensen die daar komen, moeten vaak herstellen van een gebroken heup, een val of andere ongemakken. Het delirium werd niet meteen herkend. Ieder zijn vak natuurlijk, en alle respect voor de geboden zorg, maar zonder onze aanwijzingen was de aandacht minimaal.

We weten het eigenlijk niet

Lichamelijk ging het al snel beter. Geestelijk wilde het niet zo vlotten. Eigenlijk komt het erop neer dat ouderdom een groot grijs gebied is. Elke dokter zegt wat anders. Het kan een depressie zijn. Het is beginnende dementie. De formulieren zijn standaard, de diagnoses meer dan verschillend.

Gelukkig was iedereen het wel over één ding eens: terug naar huis kan ze niet meer. Daar is ze echt te oud en te verzwakt voor. Snel inschrijven dus want er zijn wachtlijsten in de verzorgingshuizen. Van minimaal een jaar. Dan kan het wel eens niet meer nodig zijn. En op welk moment je ook iemand spreekt, en hoeveel tijd er ook verstrijkt, het blijft altijd een jaar. Terwijl we nu toch al een aantal maanden verder zijn.

Shop till you drop

Het ging zo slecht dat de geestelijke gezondheidszorg eraan te pas moest komen. Even bijkomen op de gesloten afdeling bleek de beste oplossing: eindelijk een beetje licht aan het einde van de tunnel. Maar ook die zorg is eindig: iedereen wijst naar elkaar en ze mag nergens blijven.

Het voelt als winkelen in van die winkels waar je je geld niet terugkrijgt. U mag het altijd terugbrengen, maar u krijgt wel een tegoedbon.

Wat denken jullie? Gaat het beter worden nu er meer geld beschikbaar komt?