'n potje rikken

35 jaar geleden kwamen elke zondagavond een aantal van m’n ooms en een vriend van de familie samen om te kaarten. Te Rikken. M’n vader deed ook mee. Eens in de 4 of 5 weken kwamen ze dan bij ons en stond om 8uur de tafel klaar: kaarten, asbak, krat bier eronder en de kaartpot met stuivertjes en dubbeltjes. Er werd flink gekaart en iedereen probeerde elkaar af te troeven.

Gisteren werd mijn moeder 70 en zag ik de ooms weer eens met z’n allen bij elkaar. De familievriend is niet meer, de asbak hebben ze niet meer nodig en de krat bier komt bij lange na niet meer op. Wat ze nog wel doen is elkaar aftroeven.

Dat gebeurt niet meer op de manier van vroeger. Het gaat nu over de kwaaltjes. Er gaat nooit een verjaardag voorbij waarop er niet wordt overgegaan op medische problemen. Vroeger was dat meer van mensen uit de omgeving. Maar nu heeft iedereen zelf wel iets aan lijf en leden. Er zit hier in de huiskamer een behoorlijke afspiegeling van de grootverbruikers van ons zorgstelsel. Een groep van zo’n 20/30 70-plussers waarvan er twee met een vorm van dementie en Alzheimer, 3 overlevers van kanker, een paar weduwen en weduwnaars, hartaanvallen, onlangs ontdekte glutenallergieën, darmonderzoeken, mantelzorgers, bewoners van een bejaardentehuis en relatief gezonde mensen met hier en daar een probleem.
 

Is dit een afspiegeling van de maatschappij in een notendop? Zouden minister Schippers of staatssecretaris van Rijn ook op verjaardagsfeesten komen en dit soort gesprekken met grote interesse volgen? Dit zijn de échte verhalen van hoe mensen met zorg omgaan en hoe ze die ervaren. Dit is nog maar ‘n doorsnee Brabantse familie. In de toekomst zullen er steeds meer gezelschappen zijn van 70+-ers die dit soort verhalen delen.

De vrouwen keuvelen al jaren over gebreken in het algemeen, maar de mannen proberen elkaar dit jaar te overtroeven met sterke verhalen. Die staarbehandeling is niks bij een longonderzoek. En er is één eigenwijze die smakelijk vertelt hoe hij de pijn van vermoedelijk reuma bestrijdt met een warmwaterkruik, en zo brandwonden aan z’n been veroorzaakt. De broekspijp gaat al omhoog!

Als ik ’s avonds de wijn ga bijschenken aan de tafel van m’n ooms, is het de oom die mij niet meer herkend die het als eerste opvalt dat ik toch wel de dop van de fles moet draaien voordat er iets uit zal komen. Wie troeft wie nu af hier?