Logeren!

Jippie, ik ga logeren!  Mam, ga ik echt logeren? Ik ga echt NIET logeren!!!

Wat gaat er om in dat hoofdje?

Mijn zoontje wil echt heel graag gaan logeren. Bij z’n neefje en nichtje, samen met z’n zusje. Daar heeft hij het al weken over. En nu is het eindelijk zo ver. Volgende week gaat het gebeuren. Maar nu begint z’n hoofd te tollen. De hele week is de logeerpartij trending topic in ons huishouden. Meteen bij het opstaan: Mam, pak je dan ook m’n tandenborstel in? Voor het naar school gaan: Mam, slaap ik dan bij m’n neefje op de kamer? Voor het slapen gaan: Mam, ga ik daar dan ook eten? Hoe laat gaan we dan?

Zijn onstuimige enthousiasme verandert in een ‘ik wil echt niet’ en weer terug. Een grote achtbaan van heel graag willen en niet durven. In zijn hoofd gaan alle ‘normale’ kinderen logeren. Daarom denkt hij dat hij dat ook moet doen. Het hoort er eenmaal bij. Iedereen doet het. Maar langzamerhand raakt hij minder overtuigd of het ook echt voor hem is weggelegd. En dan is dit logeerpartijtje op vertrouwd terrein. Een neefje waarmee hij heel goed kan samenzijn. Een zusje dat meegaat. Wat kan er mis gaan? Eigenlijk alles, denkt mijn zoon.

Maar, het gaat nu echt gebeuren. Gelukkig hebben we die zaterdag een druk programma en is er weinig tijd om goed na te denken dat hij vandaag echt gaat logeren. Bij aankomst gaan de kinderen meteen spelen en het afscheid gaat snel. De logeerpartij gaat zonder problemen en ik denk dat hij er van genoten heeft. Een enorme mijlpaal voor deze jongen! Daar mag ik best trots op zijn en mijn zoon al helemaal. Je zou verwachten dat zo’n positieve ervaring het makkelijker maakt voor de volgende keer, echter, zo werkt dat niet. De volgende keer zal weer net zo spannend zijn, zo niet spannender, want wat als het nou niet zo gaat als de vorige keer?

Voor kinderen zoals mijn zoon zijn de gewone dingen des levens een enorme opgave. Het normale sociale leven kost hen ontzettend veel energie. Ze zijn slim genoeg om te weten ‘hoe het hoort’. En doen hun uiterste best om te voldoen aan het stramien van de maatschappij. Maar bedenk, dat alles wat jij zonder nadenken doet, voor hen het uiterste vraagt. Zij voortdurend op hun tenen lopen. Wat een energie dat vraagt.

Vanavond mag hij weer lekker in z’n eigen bedje. Veilig, vertrouwd, en met een voldaan gevoel.