Leren te leren: belangrijk voor de arts en daarmee zijn patiënt

Een goede registratie, scheelt volgens het DICA honderden ziekenhuisdoden. Het is natuurlijk niet de registratie zelf die het verschil maakt, maar het feit dat artsen hierdoor kunnen leren welke methode nu eigenlijk het beste werkt.

En wat ‘het beste’ is, is gebaseerd op de resultaten van de behandeling. In het bijzonder het aantal sterfgevallen. Goede registratie levert de benodigde data hiervoor.

Dat gaan we (nog) beter doen

Wat blijkt nu? Wanneer artsen zien dat ze niet de beste zijn, ondernemen zij actie om dat te worden. En zijn ze juist wel de beste, dan blijkt dat wanneer zij dat weten, is dit een prachtige stimulans is om nog beter te worden en echt te excelleren.

Voorwaardelijk is wel dat artsen ‘leren om te leren’. DICA zegt hierover: “we weten dat het openbaar maken van die gegevens ook een prikkel is voor zorgverleners om een tandje bij te zetten en het nog beter te doen.”

De tandjes zijn op

Met de hoge werkdruk vandaag de is het vrijwel onmogelijk er nóg een tandje bij te zetten. Het is dan ook vooral belangrijk dat we leren om zo slim mogelijk te leren. Op een manier die zorgt dat iedereen betere resultaten levert, minder fouten hoeft te herstellen en hierdoor een beetje tijd overhoudt. Tijd die we weer kunnen gebruiken om nog slimmer te leren werken/behandelen/diagnosticeren. Een ding is zeker namelijk: aan het leren en aan het verbeteren van de zorg komt geen einde.

Van de schoolbanken naar de praktijk

Eigenlijk is het best bijzonder dat artsen moeten leren te leren. Als er één groep is die lang in de schoolbanken heeft gezeten, dan zijn het wel artsen. Toch is die manier van leren niet de meest effectieve als je je vaardigheden steeds verder wilt aanscherpen en aanpassen. De manier waarop geneeskundestudenten leren is nog erg gebaseerd op boeken, waarin ‘de waarheid’ staat, die je vervolgens uit je hoofd moet leren.

Hoe anders is het leertraject als je operazanger bent. Natuurlijk moet je noten kunnen lezen en het helpt ook als je iets begrijpt van de achtergrond van de stukken die je zingt. Toch stellen we ons een operazanger-in-opleiding vooral voor op het podium van een lege zaal. Waar je oefent en oefent en oefent. En waar een valse noot of mislukte uithaal geen probleem is. Natuurlijk oefenen studenten geneeskunde ook, maar het maken van fouten is bij hen niet altijd zonder gevolgen.

De operazanger heeft het minder druk

Een ander aspect is dat een operazanger altijd blijft leren, blijft oefenen, zichzelf blijft evalueren en beter wil worden. Uiteraard halen artsen ook braaf hun Permante-Educatie-punten, maar van continu jezelf aanscherpen,  blijven evalueren en blijven leren lijkt in de praktijk minder sprake. Ik ben ervan overtuigd dat het merendeel van de artsen dit wel zou willen, graag zelfs. Helaas speelt ook hier de extreem hoge werkdruk weer een rol.

Start klein, maar start wel

Daarom is het belangrijk klein te beginnen. Misschien slechts met het stellen van een vraag. Stel uzelf na de volgende afspraak/operatie/vergadering eens deze vraag: als ik operazanger was, hoe zou ik mijn handelen dan beoordelen? En wat kan ik doen om het de volgende keer nog beter te doen? En hoe zorg ik ervoor dat wat nu goed ging, de volgende keer weer goed gaat?

Samen voor betere zorg,
Wil Konings