Er moet meer gelachen worden in de zorg

Lachen is gezond, dat weet iedereen. Dus wat voor iedereen geldt, geldt ook voor mensen met dementie. Als je lacht maakt je lichaam endorfine en serotonine aan. Deze stofjes maken vrolijk en werken antidepressief. Ze zorgen ook voor ontspanning en zijn pijnstillend. Ze heten dus niet voor niets gelukshormonen.

Lachen is gezond!

Om te lachen moet er wel een aanleiding zijn en dementie is toch wel een ernstige zaak. Dit kan best lastig zijn als je in de (verpleeghuis)zorg werkt. Maar laat dit je niet weerhouden om te lachen bij versprekingen en rare situaties. Het gaat er om dat je de lach met elkaar deelt. Samen lachen, als zorgverlener en bewoner, is het leukste dat er is. Want humor ontspant, verbindt en relativeert.

Plassen in een schoen

In Verpleeghuis Oudshoorn is een Uitbureau met een uitgebreid betaald verenigingsleven. Er worden ook veel uitstapjes georganiseerd. Eén daarvan is het zwemuitstapje. In de kleedkamer zat na het zwemmen één van onze bewoners klaar om geholpen te worden met het aankleden. Over haar natte badpak had ze een lekkere warme handdoek omgeslagen gekregen. Ze zat wat na te druppelen op een houten bankje met een gleuf erin, zoals je die wel vaker ziet in kleedkamers. De verzorgende was bezig de kleren van mevrouw te ordenen en babbelde wat met haar. Mevrouw trok een wat benauwd gezicht, maar plotseling ontspanden haar trekken en keek ze blij en opgelucht. Ze had net haar plas laten lopen, pardoes in de laarsjes die onder de bank stonden en het eigendom waren van de medewerker. Die had natuurlijk boos kunnen worden, want of ze die mooie laarsjes nog kon dragen was zeer de vraag. Omdat de situatie zo bizar was schoot ze onwillekeurig toch in de lach. Haar lach werkte zo aanstekelijk dat de mevrouw, die de oorzaak was van de soppende laarsjes, hartelijk mee lachte, wellicht zonder te weten waarom precies.

Lachen om je eigen grap

Een andere situatie deed zich voor tijdens de damessoos. Het bespreekonderwerp was; moppen en raadsels. Een bewoonster wist er wel een: “Het is zeven meter lang en heeft drie tandjes,” zei zij. Verwachtingsvol keek zij haar luisteraars aan. “Een polonaise in een bejaardentehuis,” hikte zij van het lachen. Ze moest zo hard om zichzelf lachen dat zij iedereen aanstak, ook al bleef voor sommigen de clou een raadsel.